Chantal sprak vorig jaar vlak voor z’n verjaardag in Juni dat hij toe was aan een andere fiets. ‘Ah, prima,’ dacht ik. ‘Dan weet ik wat ik die beste makker van me ga geven.’ Via het internet dook ik een fraaie tweedehands fiets op. Het was soort pony omafiets. Je kent em wel, een gewoon paard alleen dan kleiner, alleen dan een fiets. Zwart, met één witte band. Ik dacht – ‘Hmm hij kan wel een likkie gebruiken, en wat lucht in de banden enzo. Geen probleem, ik fiks dat ding, blaas er nieuw leven in en Chantal zal fietsen als een koning! Ik ben namelijk een handige jongen, dat kan ik wel.’ Legendarische woorden.

Een klein jaar later staat dat onding met een lekke band bij me in de schuur. Vijfentwintig keren heb ik die band inmiddels geplakt en zodra ik ermee de hort op ga, loopt dat ding leeg. Als een goocheltruc die ik niet kan geloven. Ik heb het frame van alle kanten bekeken, schoongemaakt, tape aan de binnenkant geplakt, kheb voor em gezongen, hem netjes ingestopt, verhaaltje voorgelezen. Niets werkte. Er zit geen scherp randje aan het hele frame, je zou een chimpansee ermee kunnen laten knuffelen, maar toch sist elke binnenband het uit.

De afgelopen week ondernam ik een nieuwe poging, niet meer voor Chantal, die heeft zelf allang een ander aangeschaft. Nee voor mezelf, om m’n twee rechterhanden hun zelfvertrouwen op te vijzelen. Ik spot het gat, lijm dat ding, laat em een nacht drogen, pomp em op, laat em een nacht staan, en potverdrie hij is weer lek. Ik spot het nieuwe gat, lap dat ding, laat em een nacht drogen, pomp em op, laat em een uur staan en tref hem weer leeg aan. Het is een verrekte knappe truc die de band uitvoert want ik snap er niks van. Ik spot het gat wederom, pak m’n lijm, lijm op. Potverdrie, ik naar de winkel en koop een tube lijm ter grote van een stokbrood. Ik kan niet genoeg lijm hebben voor dit project. Ik ben weer terug, spot dat gat, lijm dat ding, laat em drogen, pomp em op, wacht een uur, kijk om de hoek vol spanning en duimende vingers. Lek zeg ik je, de tranen staan in de ogen van m’n fiets. Hij vraagt zich af waar hij dit droevige lot aan heeft verdiend. Ik geef niet op, spot hetzelfde gat, pak m’n lijm, is potverdorie m’n plakrubber op! Ik geef het op, ik koop wel een nieuwe binnenband en ben benieuwd hoe lang dat gaat duren.