Althans, ik vermoed dat hij dakloos is. Vaak zie ik hem in de stad, monnikkapsel en gitaar. Lagen kleding over elkaar en een groezelig voorkomen. Hij speelt wat gitaar, maar vaker niet. Dan zit hij langs de kant van de straat, lijkt te drinken en observeert de ander. Hij intrigeerde mij al een tijd, maar onze wegen kruisten elkaar nimmer. Tot vandaag.

Onderweg naar onze buurtsuper zat hij op de drempel van een voordeur. In de verte zag ik hem al zitten en op een gegeven afstand word je je bewust van een contact. Kijk ik hem aan, kijk ik elders? ‘Heb jij toevallig een euro voor me, ik kom tekort.’ Meestal is m’n standaard reactie dat ik geen kleingeld bij me heb en krijg dan te horen dat ik niet de enige ben. Nu stopte ik en keek of mijn vermoeden niks bij me te hebben klopte. Ik had geen kleingeld, wel twee stokbonen zaadjes in m’n rugzak vakje en dacht voor de grap om deze aan te bieden alsof hij Sjakie van de bonenstaak zou zijn. Ik vreesde dat hij niet in de positie zat om de grap te waarderen. ‘Ik loop naar de supermarkt, kan ik wat voor je meenemen?’ bood ik aan. ‘Zou je een biertje, of twee mee willen nemen? Dit is m’n favoriet,’ en hij liet me een leeg flesje uit z’n plastic tas zien. Hij sprak helder en leek vandaag z’n portie nog niet gehad te hebben. Teveel wilde ik z’n gebruik niet stimuleren, dus op de terugweg gaf ik hem één biertje. Hij stak z’n duim omhoog en vroeg of ik een schilderijtje wilde. Hij pakte een album en gaf me de vuurtoren van Texel cadeau. ‘Dat daar is een boot.’