Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Om de hete brij heen draaien. Op je tenen lopen.

De afgelopen week schreef ik over Pfiet PFIEUW. In mijn achterhoofd dacht ik eraan dat er wellicht vrouwen zouden zijn die er problemen mee hadden dat ik het glazen plafond benoemde in mijn aanname over haar frustratie. Misschien zouden ze het gevoel krijgen dat ik ze geen recht deed door termen te bezigen waar ik geen eigenaarschap van bezat.

Misschien beledig ik ook mensen als ik ze in het voorbij gaan op straat niet aankijk, maar misschien beledig ik mensen ook door ze wel aan te kijken. Mag ik buiten de openbare ruimte lachen om een grapje die ten koste gaat van een ander? Hoe behandel ik iedereen gelijkwaardig als we allemaal anders zijn? Een vrouw in een rolstoel geef ik voorrang op de smalle stoep door opzij te stappen. Maar als een jong opgeschoten ventie aan komt lopen op diezelfde smalle stoep, doe ik dat niet.

In het openbaar probeer ik alert te zijn op al deze zaken met het oog om niemand voor de kop te stoten. Maar als ik elke confrontatie probeer te vermijden, maakt mij dat dan een goede heelmeester of juist een zachte? Ben ik eigenlijk een heelmeester? Wat is een heelmeester?