‘Is dat bij jullie ook zo?’ vroeg ik m’n vriendin. Ze lachte om mijn frustratie en vroeg: ‘Wat?’ ‘Nou, het zal waarschijnlijk niet zo zijn. Nee, dat zal niet, maar ik vraag het je toch. Als jij voor ondergoed winkelt, heb je dan ook de keuze uit drie verschillende onderbroeken in een zakje?’ Ze lachte en legde Foske uit dat papa probeerde om onderbroeken te kopen die hij mooi vindt.

Ik vervolgde m’n pleidooi tegen deze ergernis: ‘Van de drie verschillende boxershorts in het zakje is er één mooi, één komt in de buurt van wat ik zoek en dan komt er één die niemand zou kopen als die niet in hetzelfde zakje zat als die andere twee.’ Gegniffel ontsnapte er uit Dieuwke. ‘Dat snap je toch niet? Wie heeft dit concept bedacht? Raken ze op deze manier hun onverkoopbare stof kwijt? Waarom hoor ik hier geen woke mensen over, kleding-ongelijkheid?’

Toen ik haar aankeek, besefte ik mij dat ik haar geen antwoord had laten geven. ‘Nee, dat is bij ons niet zo,’ schudde ze. Om de één of andere reden bewees dat voor mij mijn gelijk. ‘Het is ook niet logisch. Dan zie je één leuke, waarom kan ik daar niet zelf twee leuke bij kiezen als ze perse zakjes van drie willen verkopen?’

Het was dat ik op dat moment nog maar drie boxershorts bezat, anders had ik de zoektocht allang opgegeven. Een zoektocht uit pure noodzaak. Waar waren trouwens al m’n boxershorts gebleven?