Wat ik aan het doen was? Ik was aan het ademhalen. Enkel en alleen ademhalen. Een alledaagse vanzelfsprekendheid, ademhalen. Waarom ging ik daar in hemelsnaam bij stilstaan?

Stilstaan is een weelde op zich. Het is een luxe waarop ik mezelf af en toe trakteer. Stilstaan is een kunst, niet iedereen lijkt het te kunnen. Ze hebt onrust in’t gat. Rust ervaren en ontspanning maken mij een beter mens. Lichter. Het bestaan krijgt er meer vrolijkheid door, alsof ik haar kan aanschouwen als één grote theatervoorstelling. Alsof ik beter kan onderscheiden wat van belang is en wat niet.  

Stilstaan en ademhalen. Op dat laatste probeerde ik mij te richten. Op m’n inademen, om ontspannen uit te ademen. Het is een uitdaging om me niet af te laten leiden door passerende gedachten. Enkel aanwezig zijn in de stroming, de rust en ontspanning van mijn ademhaling. Des te meer ik oefen, des te bewuster ik mij van m’n lijf word en of ik eigenlijk wel ontspannen ben. Hoe voelen m’n benen, m’n bekken, m’n armen en schouders? De oefening laat het geknaag verdwijnen, de onrust dat ik iets ‘moet doen’ en geeft me het gevoel dat alles goed is zoals het is.   

Volgende week – het einde van dit drieluik: paradigma.