Omdat het O%ktober is voor mij zoals u vorige week heeft kunnen lezen, hadden we onze afspraak omgezet van een borrel naar een lunch. Een ‘half drie’ lunch omdat mevrouw ook middaguren teveel werkt tegenwoordig. ‘Ik ben dit nodig Alfons! Je moet me af en toe uit het werkrad halen waarin ik hopeloos ploeterend ren potjandosie.’ Ze is Lulu, een vriendin van het goede soort. Het juiste hout, uniek in haar beleving.

Na een kleine wandeling arriveerden we bij het terras van Wadapartja in stad. Het wel en wee deelden we één voor één alsof we een spreekbeurt hielden. Zij stelde liever de vragen dan uitgebreid te vertellen, maar nadat ze eenmaal besefte dat ze niet meer in haar werkrad ploeterde, ontspande ze honderduit. Er was diepgang, er waren plannen, er waren meeluisterende buren waarover zij zei dat ze grote ogen opzetten toen wij verkrachtingen, en andere gruwelijkheden benoemden. Ongetwijfeld een onderwerp waar je bij had moeten zijn om de context te snappen. Plots vloog er een fietser langs en m’n ooghoek herkende de contour – Henk! Ik riep, hij remde, schoof gezellig aan, en bleef tot een uur of één in de nacht zitten. ‘Ik hoefde alleen maar een lamp te halen, maar die overheadkosten zijn een goede investering,’ benoemde hij aan het einde van de nacht.

Onze tafel kende geen tijd. Carice schoof spontaan aan, en verliet ons rond een uur of zes met de belofte dat ze ons een volgend weekend weer zou zien. Ze miste ons. Een goede vriendin van Anke schoof ook aan, en als kers op taart schoof mijn vriendin ook aan. Met z’n vijven bedankten we de tafel en besloten onze trek te stillen bij Papa Joe in de Gelkingestraat. Hun burgers smaakten naar meer en dat ‘meer’ vonden we in Chaplins pub. Ik genoot. Henk gaf aan dat dit zijn eerste keer in deze kroeg was en dat dit mede mogelijk gemaakt was door mij. Hoewel hij zelf op de rem had getrapt en aanschoof, de eer komt hem dus geheel zelf toe. De vriend van Anke’s vriendin kwam ook en zo had je een samengeraapt zooitje bij elkaar. Hoewel ik mij als een kat op het spek voelde, hield ik me nuchter en vermaakte mij. Anke benoemde rond half twaalf dat we samen een werkdag hadden ‘geluncht’. Waarmee ze impliciet haar aanstaande vertrek aan wilde kondigen, ze gaapte erover. Het was één van m’n beste werkdagen.