‘Dus jij zat om half twee vannacht in de trein met je rugzakje met daarin traktatiebrokjes voor katten?’ vraagt ze mij met een grote glimlach. ‘Ja, zo doen wij vrienden dat. We zorgen voor elkaars poesjes.’

Snel fietsen om die trein te halen en verrek, vier minuten te vroeg. Te hard gefietst. De nachttrein van Beilen naar Groningen bezit vier paarden en een kater. De kater ligt languit met z’n poten te slapen en de paarden hinniken om hem heen hoe goed zij zijn en dat de kater een poesie is. Met zulk gezelschap zou ik ook doen alsof ik sliep. Ik vis m’n sudoku uit m’n rugzak en staar er vijf minuten naar. Dan pak ik m’n pen erbij en gooi alles weer terug in de rugzak. Dit heeft geen zin, ik ga ook slapen. Op de achtergrond hoor ik de stations voorbij komen, in Groningen maken ze de jongen wakker, hij zwalkt mee.

Op het perron verbouwen ze en als hek gebruiken ze grote houten platen (multiplex underlayment – voor ons kenners). Geen graffiti artiest is hier nog te bekennen geweest, maar op één van de vele platen hangt een kleine groene sticker waarop staat – Wijsheid te koop! met een verwijzing eronder naar m’n website. ‘HAH fantastisch.’ Ondertussen dein ik soepel over het perron naar m’n fiets, de roes zeer aangenaam en m’n fiets staat te wachten. Op m’n stalen ros passeer ik een vrouw die met een fiets aan de hand achter het KPN gebouw onder het viaduct staat. ‘Lukt het?’ vraag ik haar. ‘Ja hoor, niks geen probleem hier,’ antwoordt ze, dus ik fiets verder. De nacht in stad, hij heeft iets. Er kan van alles gebeuren en soms zou dat mogen een beetje spanning, maar dan bij iemand anders. Toch schuw ik de donkere paden niet, omfietsen houd ik niet van. De weg bezit weinig obstakels, het is zeer rustig buiten. In het plantsoen schijnen m’n lampjes keurig, geen agent die me zegt dat ik sneller moet fietsen om m’n licht te laten branden. Geen zwerver meer te bekennen tegenwoordig die een fiets verkoopt voor E2,70. Het was een hele fijne avond in Beilen met m’n vriendjes. Onbetaalbaar die kattebrokjes.